Wstrzykiwanie to zaawansowana technika, która jest szczególnie skuteczna w przypadku wąskich i głębokich ubytków, jakie często występują w kamieniach architektonicznych oraz rzeźbach. Metoda ta polega na wprowadzeniu specjalnych materiałów wypełniających pod ciśnieniem, co zapewnia dokładne wypełnienie przestrzeni, zmniejszając ryzyko dalszych uszkodzeń. Przykładem zastosowania jest renowacja obiektów zabytkowych, gdzie wstrzykiwanie żywic epoksydowych lub polimerowych pozwala na skuteczną stabilizację struktury. W kontekście dobrych praktyk, ważne jest, aby przed przystąpieniem do wstrzykiwania przeprowadzić dokładną analizę stanu ubytku oraz odpowiednio dobrać materiał wypełniający, co jest kluczowe dla uzyskania trwałego efektu. Metoda ta znajduje również zastosowanie w bardziej współczesnych pracach konserwatorskich, gdzie zachowanie oryginalnych materiałów jest priorytetem.
Torkretowanie, szpachlowanie oraz plombowanie to metody, które mogą wydawać się użyteczne w kontekście uzupełniania ubytków, jednak nie są odpowiednie dla wąskich i głębokich ubytków w kamieniarskich elementach architektury i rzeźbach. Torkretowanie, polegające na natryskiwaniu zaprawy, jest zazwyczaj stosowane w przypadku większych ubytków lub wzmocnienia struktur, a nie w precyzyjnych renowacjach detali architektonicznych. Szpachlowanie z kolei dotyczy wypełniania powierzchni, ale jego zastosowanie w kontekście głębokich ubytków niesie ryzyko niewłaściwego wypełnienia, co może prowadzić do dalszych uszkodzeń. Plombowanie to metoda stosowana raczej w kontekście napraw mechanicznych, a nie konserwatorskich, przez co nie jest adekwatna w przypadku kamiennych rzeźb. Użytkownicy mogą błędnie myśleć, że te metody są wystarczające, jednak nie uwzględniają one specyfiki ubytków, które wymagają bardziej precyzyjnych technik, takich jak wstrzykiwanie, które pozwala na zachowanie integralności strukturalnej i estetyki obiektu.