Kwalifikacja: BUD.23 - Wykonywanie i renowacja detali architektonicznych

Na pierwszy rzut oka, wybór zaprawy do rekonstrukcji sztukatorskich może wydawać się prosty, szczególnie jeśli ktoś kojarzy tradycyjne materiały budowlane jak wapno, cement czy gips. Niestety, bardzo często powiela się mit, że do wszelkich prac wykończeniowych wystarczy zwykła zaprawa wapienna lub cementowo-wapienna. W rzeczywistości jednak, zaprawa wapienna, choć jest bardzo plastyczna i kiedyś była szeroko stosowana w tynkach, nie daje wystarczającej twardości i gładkości potrzebnej przy elementach sztukateryjnych ciągnionych w formie listw. Wapno samo w sobie nie zapewnia też odpowiedniej szybkości wiązania – a to jest ważne, bo listwy trzeba formować szybko, zanim masa stwardnieje. Cementowo-wapienna zaprawa z kolei jest zdecydowanie za sztywna i zbyt długo wiąże; poza tym cement przy tak drobnych detalach często powoduje powstawanie zadziorów czy pęknięć, a także utrudnia dokładne odwzorowanie detali formy. Z mojego doświadczenia wynika, że cement w ogóle jest rzadkością w sztukaterii wewnętrznej – przydaje się najwyżej do elementów narażonych na wilgoć, a nie do delikatnych gzymsów i listew w pokojach. Czasem ktoś myśli, że zaprawa cementowa z dodatkiem wapna będzie bardziej wytrzymała, ale w praktyce jest to zbyt twardy materiał, niekompatybilny z gipsem używanym w pozostałych pracach wykończeniowych i trudny w obróbce. Typowym błędem jest sugerowanie się zbyt uniwersalnym podejściem do zapraw – do sztukaterii wewnętrznej najlepsze są mieszanki na bazie gipsu, właśnie z dodatkiem wapna, bo to daje idealne połączenie plastyczności, szybkości wiązania i jakości wykończenia, jakiego nie osiągnie się żadną inną zaprawą. Ostatecznie, trzymanie się sprawdzonych rozwiązań i doświadczeń branżowych jest tu kluczowe – i nie ma co na siłę używać materiałów przeznaczonych do zupełnie innych zastosowań.