Kwalifikacja: BUD.23 - Wykonywanie i renowacja detali architektonicznych

W kontekście wzmacniania form silikonowych często pojawia się pokusa sięgnięcia po różne materiały, które wydają się wytrzymałe czy łatwo dostępne, jak na przykład włókna roślinne albo tkaniny techniczne z innych dziedzin. Jednak w praktyce takie rozwiązania nie mają solidnego uzasadnienia technologicznego. Włókna konopi, choć naturalne i wytrzymałe w kontekście tradycyjnych zastosowań (np. liny, tkaniny odzieżowe), zupełnie nie sprawdzają się jako wkładki do silikonów – mają niską kompatybilność chemiczną z masą silikonową, mogą chłonąć wilgoć, a przez to prowadzić do powstawania pęcherzyków lub nawet degradacji formy w dłuższej perspektywie. Cienka włóknina kojarzy się czasem z łatwym wzmocnieniem, ale niestety jej struktura jest zbyt słaba, by zapewnić należytą stabilność mechaniczną, szczególnie podczas powtarzalnego odlewania czy demontażu sztywnego wyrobu. W dodatku włókniny bywają podatne na przesuwanie się w masie silikonowej, co sprzyja powstawaniu wad. Jeśli chodzi o tkaninę aramidową (np. Kevlar), jasne – to materiał bardzo wytrzymały w zastosowaniach specjalistycznych, jak kamizelki kuloodporne czy elementy lotnicze, ale niestety nie łączy się dobrze z silikonem. Aramidy mają inną adhezję i mogą nawet negatywnie wpływać na proces utwardzania silikonu, poza tym są drogie i w tej technologii po prostu niepotrzebne. Z mojego doświadczenia wynika, że takie wybory wynikają głównie z mylenia kryteriów: nie każda 'najmocniejsza' tkanina będzie najlepsza do silikonów. Klucz do sukcesu to dopasowanie materiału wkładki do właściwości chemicznych i fizycznych masy silikonowej, a tu tkanina szklana zdecydowanie wygrywa i jest rekomendowana przez większość producentów profesjonalnych silikonów formierskich. Warto zapamiętać, że dobre wzmacnianie to nie kwestia przypadku, tylko znajomości chemii materiałów i praktyki warsztatowej.