Kwalifikacja: BUD.23 - Wykonywanie i renowacja detali architektonicznych

Wybór gipsowo-wapiennej zaprawy na naprawy gzymsów nadokiennych nie jest właściwy, ponieważ gips charakteryzuje się niską odpornością na wilgoć, co w kontekście elewacji zabytkowych budynków jest szczególnie problematyczne. Gips ma tendencję do pękania pod wpływem zmian temperatury oraz wilgotności, co może prowadzić do szybkiego pogorszenia stanu gzymsu. Ponadto, brak elastyczności gipsu sprawia, że nie jest on w stanie dostosować się do naturalnych ruchów budynku, co w efekcie może prowadzić do dalszych uszkodzeń. Wapienna zaprawa, choć lepsza od gipsowej w kontekście paroprzepuszczalności, nie zapewnia wystarczającej wytrzymałości, jaką oferuje połączenie wapna z cementem. Z kolei gipsowa zaprawa jest całkowicie nieodpowiednia do stosowania na zewnątrz, gdyż nie toleruje kontaktu z wodą i może szybko ulec zniszczeniu. W przypadku zaprawy wapienno-cementowej, niewłaściwe byłoby stosowanie ich w miejscach, gdzie wymagana jest elastyczność oraz odporność na zmienne warunki atmosferyczne. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że odpowiednia zaprawa powinna być wybierana na podstawie jej właściwości fizycznych i chemicznych, a nie tylko na podstawie tradycji czy dostępności materiałów. Wydawać się może, że różnice między tymi zaprawami są niewielkie, jednak ich wpływ na trwałość oraz efektywność naprawy jest znaczący.