Kwalifikacja: BUD.23 - Wykonywanie i renowacja detali architektonicznych

Cement portlandzki często jest mylony z wapnem hydratyzowanym ze względu na swoją popularność w nowoczesnym budownictwie. Jednak jego zastosowanie w renowacji zabytkowych murów ceglanych może być problematyczne. Cement jest materiałem o znacznie większej twardości i niższej przepuszczalności pary wodnej, co może prowadzić do zatrzymywania wilgoci w murze, a w konsekwencji do jego degradacji. Piasek kwarcowy, choć jest powszechnie stosowany jako składnik zaprawy, nie pełni funkcji wiążącej, a jedynie wypełniającą. Jego główną rolą jest nadanie mieszance odpowiedniej struktury i objętości. Z kolei glinka kaolinowa, choć ma swoje zastosowania w ceramice i przemyśle papierniczym, nie jest używana jako składnik zapraw do renowacji murów ceglanych. Jej właściwości nie odpowiadają wymaganiom stawianym materiałom do konserwacji zabytków. Typowym błędem jest założenie, że każdy materiał stosowany w budownictwie ogólnym nadaje się do renowacji zabytków. W rzeczywistości, renowacja wymaga specjalistycznej wiedzy i odpowiednio dobranych materiałów, które są kompatybilne z oryginalnymi elementami konstrukcji.