Kwalifikacja: BUD.23 - Wykonywanie i renowacja detali architektonicznych

Wybór odpowiedniego rusztowania do renowacji elewacji zabytkowej kamienicy to temat, gdzie nietrudno o pomyłki. Częstą pułapką jest uznanie, że prostsze i lżejsze systemy – takie jak kozłowe czy warszawskie – wystarczą tam, gdzie mamy do czynienia z wysokimi, skomplikowanymi architektonicznie fasadami. Kozłowe są dobre na niskie wysokości, do niewielkich prac wykończeniowych albo wewnętrznych, ale nie zapewniają stabilności i możliwości pracy na wysokości czterech kondygnacji. Warszawskie, mimo swojej popularności, są konstrukcyjnie raczej proste, przeznaczone do prac na niskich budynkach lub nawet we wnętrzach, a nie do wymagających, wielokondygnacyjnych remontów elewacji zabytków. Z kolei rusztowania nożycowe to sprzęt raczej specjalistyczny – platforma podnoszona mechanicznie, ale o ograniczonym zasięgu bocznym i praktycznie niemożliwa do ustawienia przy ozdobnych, zabytkowych fasadach, gdzie liczy się dostęp do każdego detalu. W praktyce takie podejścia wynikają z uproszczonego myślenia, że każdy rodzaj rusztowania da się dopasować do dowolnej pracy. Branżowe standardy, a także normy techniczne wręcz wykluczają takie uproszczenia. Do wysokich, wymagających zabytkowych elewacji, gdzie każda sztukateria może wymagać podestu czy dodatkowego zabezpieczenia, stosujemy rusztowania stojakowe – bo tylko one pozwalają na bezpieczne i elastyczne podejście do kompleksowych renowacji. Z mojej perspektywy warto zawsze kierować się faktycznymi wymaganiami terenu i specyfiką obiektu, niż szukać kompromisów, które mogą skończyć się nie tylko niewygodą pracy, ale też naruszeniem bezpieczeństwa i standardów konserwatorskich.