Do renowacji zabytkowych witraży nie powinniśmy używać plastiku. Witraże historyczne, które powstawały na przestrzeni wieków, były tworzone z wykorzystaniem naturalnych i tradycyjnych materiałów, takich jak szkło, ołów oraz cyna. Plastik, będąc materiałem syntetycznym, nie tylko nie jest zgodny z oryginalnymi technikami wytwarzania, ale również nie zapewnia odpowiedniej trwałości i estetyki, które są niezbędne przy konserwacji zabytków. Zastosowanie plastiku mogłoby znacząco zmienić wygląd witrażu, wpłynąć na jego strukturę i trwałość, a także zmniejszyć jego wartość historyczną. Ponadto, plastik nie posiada właściwości, które pozwoliłyby na odpowiednią integrację z innymi materiałami stosowanymi w witrażach, co może prowadzić do dalszych uszkodzeń. W kontekście renowacji zabytków, kluczowe jest stosowanie materiałów, które są zgodne z oryginalnymi technikami i materiałami, aby zachować autentyczność i integralność dzieła.
Użycie ołowiu, szkła kolorowego i cyny jest tradycyjnie akceptowane w renowacji zabytkowych witraży. Ołów jest materiałem, który od wieków służy jako ramka dla poszczególnych kawałków szkła w witrażach. Jego właściwości mechaniczne, takie jak elastyczność i trwałość, pozwalają na tworzenie stabilnych konstrukcji, które mogą przetrwać setki lat. Jest to niezwykle ważne przy odtwarzaniu zabytkowych witraży, które muszą być nie tylko estetyczne, ale i funkcjonalne. Szkło kolorowe natomiast jest kluczowym elementem każdego witrażu. Jego barwy i przezroczystość są wykorzystywane do tworzenia różnorodnych efektów świetlnych, które są istotną częścią artystycznego wyrazu witraży. Stosowanie szkła kolorowego jest zgodne z historycznymi technikami i pozwala na zachowanie oryginalnego charakteru witrażu. Cyna jest również tradycyjnie używana w procesie lutowania elementów witrażu. Jej właściwości chemiczne i fizyczne pozwalają na trwałe łączenie ołowianych ramek, co jest niezbędne do zachowania spójności konstrukcji. W przypadku renowacji zabytków zawsze należy kierować się zasadą jak najmniejszej ingerencji i jak największej zgodności z materiałami historycznymi. Dlatego stosowanie tych trzech materiałów jest jak najbardziej uzasadnione i zgodne z dobrymi praktykami konserwatorskimi.