Polichromowanie to proces, który znacząco wpływa na estetykę odlewów gipsowych. Technika ta polega na aplikacji wielowarstwowej polichromii, co pozwala uzyskać efekty wizualne imitujące różnorodne materiały, takie jak marmur, drewno czy metale. Proces rozpoczyna się od przygotowania powierzchni, która jest nasycana wodą klejową, co zapewnia lepszą przyczepność farb. W dalszej kolejności stosuje się farby z naturalnych pigmentów oraz wosku pszczelnego, co nadaje odlewom głębię i trwałość kolorów. Po nałożeniu farb, zakończeniem procesu jest pudrowanie i wcieranie mieszanki talku z pigmentem, co wzmacnia ochronę i estetykę powierzchni. Polichromowanie jest szeroko stosowane w rzeźbie i sztukach dekoracyjnych, spełniając standardy artystyczne i konserwatorskie. Przykładem zastosowania są prace artystów zajmujących się rekonstrukcją historycznych obiektów, gdzie korzysta się z polichromowania, aby przywrócić oryginalny wygląd dzieł sztuki.
Wybór odpowiedzi dotyczącej patynowania, zabarwiania czy retuszowania nie jest właściwy z kilku powodów. Patynowanie jest procesem, który ma na celu nadanie powierzchni metalowej specyficznej patyny, czyli warstwy utlenionej, która chroni materiał, ale nie odnosi się do gipsu jako medium, z którego wykonane są omawiane odlewy. Zabarwianie, mimo że również dotyczy koloryzacji, zazwyczaj odnosi się do procesu, w którym kolor nie jest nakładany w formie warstw, lecz włączany bezpośrednio do materiału, co nie jest zgodne z techniką polichromowania. Z kolei retuszowanie koncentruje się na poprawie istniejącego dzieła, a nie na jego pierwotnym wykończeniu. W praktyce, mylenie tych procesów wynika często z niepełnego zrozumienia technik wykończeniowych. Kluczowe jest dostrzeganie różnic pomiędzy tymi metodami, gdyż każda z nich posiada swoją specyfikę i zastosowanie w zależności od materiału oraz zamierzonego efektu wizualnego. Konsekwentne stosowanie polichromowania w kontekście gipsowych odlewów jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie sztuk plastycznych, a pominięcie tego procesu prowadzi do niezrozumienia jego znaczenia w kontekście artystycznym i konserwatorskim.