Kwalifikacja: BUD.23 - Wykonywanie i renowacja detali architektonicznych

Wiele osób podczas wyboru zaprawy do zewnętrznych okładzin kamiennych patrzy głównie na składniki, które znają z innych prac, ale to niestety prowadzi do błędów. Zaprawa gliniano-wapienna przez długi czas była popularna do tynkowania ścian wewnętrznych, ale na zewnątrz kompletnie się nie sprawdza – glina nie jest odporna na wilgoć i mróz, więc taka zaprawa szybko zacznie się kruszyć i odpadać, szczególnie na elewacjach narażonych na deszcz czy śnieg. Podobnie jest z zaprawą gipsowo-wapienną. Gips świetnie sprawdza się w suchych wnętrzach, gdzie nie ma styczności z wodą. Na zewnątrz pod wpływem opadów gips po prostu się rozpuszcza, co skutkuje błyskawiczną degradacją spoiny. Zaprawa cementowo-gliniana to też nieszczególnie trafione rozwiązanie – niby cement daje wytrzymałość, ale glina bardzo obniża odporność na warunki atmosferyczne i całość robi się mało wytrzymała. Najczęstszy błąd myślowy polega na tym, że skoro glina czy gips dobrze sprawdzają się we wnętrzach lub przy tynkach, to na zewnątrz też dadzą radę – a prawda jest taka, że tylko połączenie cementu i wapna daje odpowiednią wytrzymałość, elastyczność i odporność na czynniki zewnętrzne. Z mojego doświadczenia wynika, że inwestorzy czasem próbują oszczędzać na zaprawie, wybierając tańsze lub łatwiejsze w użyciu opcje, ale efekt jest opłakany – okładziny odpadają, pojawiają się spękania, całość wymaga poprawek. Dobre praktyki branżowe i zalecenia norm jednoznacznie wskazują na cementowo-wapienne zaprawy w takich zastosowaniach. To jedyny rozsądny i trwały wybór na zewnętrzne pionowe okładziny kamienne.