Kwalifikacja: BUD.23 - Wykonywanie i renowacja detali architektonicznych

W branży konserwatorskiej i podczas wykonywania złocień płatkowych techniką klejową na kamieniu często spotyka się różne podejścia do przygotowania podłoża, jednak nie wszystkie są poprawne i zgodne ze standardami. Pokost, czyli olej lniany podgrzewany z dodatkami, jest najczęściej stosowany jako grunt lub izolator pod farby olejne, czasem do drewna – nie tworzy jednak odpowiedniej warstwy dla złocenia na twardych, niechłonnych podłożach. Użycie pokostu na kamieniu mogłoby prowadzić do zbyt słabej przyczepności płatków czy nawet odspajania się złocenia – przynajmniej z mojego doświadczenia takie próby kończą się nie najlepiej. Szelak z kolei to żywica rozpuszczona w alkoholu, używana jako izolator, głównie na drewno, by podnieść odporność na wilgoć czy wygładzić powierzchnię pod politurę. Na kamieniu jednak nie zapewnia odpowiedniej elastyczności i nie tworzy warstwy, którą można by dobrze wypolerować pod złocenie. Z kolei roztwór kałafonii to kolejna żywica, najczęściej używana do uszczelniania lub jako składnik niektórych werniksów, ale nie nadaje się zupełnie pod klasyczne złocenia techniką klejową – daje powierzchnię zbyt twardą i kruchą, przez co złoto nie będzie się dobrze trzymało i trudno będzie uzyskać intensywny połysk. Najczęstszy błąd myślowy to przekonanie, że wystarczy cokolwiek „izolującego” albo z połyskiem, by przygotować podłoże pod złoto – a przecież kluczowe jest, by materiał pod płatkiem był elastyczny i podatny na polerowanie. Takie wymagania spełnia właśnie pulment, stosowany od wieków jako najlepszy grunt pod złocenia artystyczne i konserwatorskie. Warto o tym pamiętać, bo błędne podłoże może zniweczyć praktycznie całą pracę przy złoceniu.