Kwalifikacja: BUD.23 - Wykonywanie i renowacja detali architektonicznych

W praktyce branżowej pojawia się kilka błędnych przekonań dotyczących przygotowania liter w granicie do pozłocenia. Choć ochra była kiedyś stosowana do gruntowania, to jednak jej rola ograniczała się głównie do barwienia podłoża lub sporadycznego zabezpieczania, a nie do poprawy przyczepności czy zabezpieczenia przed wilgocią. Jest zbyt porowata i krucha, żeby stanowić dobrą bazę pod złocenie, szczególnie gdy mówimy o kamieniu jak granit. Z kolei emalia, choć wydaje się kusząca przez swoje właściwości ochronne i połysk, raczej nie zdaje egzaminu jako warstwa pod złoto – często jest zbyt śliska, a poza tym może z czasem pękać pod wpływem zmian temperatury. Złocień chromowa natomiast, mimo nazwy, nie ma nic wspólnego z techniką prawdziwego złocenia – to pigment dekoracyjny, a nie podkład. Stosowanie jej bezpośrednio na kamień to typowy błąd wynikający z mylenia materiałów do wykańczania z materiałami gruntującymi. Właśnie takie pomyłki prowadzą do nietrwałych efektów, odpadającej folii czy nieestetycznych smug. Warto znać technologię – według większości rzemieślników i wytycznych konserwatorskich, to pokost lniany z domieszką żywic sprawdza się najlepiej, bo zabezpiecza porowaty kamień, zapewnia odpowiednią przyczepność i pozwala uzyskać wysoką trwałość złocenia. Dobre przygotowanie to podstawa każdej pracy wykończeniowej w kamieniu; inne podejścia to raczej półśrodki, które mogą przynieść więcej szkody niż pożytku.