Kwalifikacja: BUD.23 - Wykonywanie i renowacja detali architektonicznych

Stosowanie takich materiałów jak zaczyn z białego cementu, emulsje z tworzyw sztucznych czy kleje silikatowe z dodatkiem mączki kamiennej do konserwacji powierzchni rzeźb z wapienia niesie sporo ryzyka i jest ogólnie odradzane w praktyce konserwatorskiej. Wapno i jego produkty są zgodne chemicznie z samym wapieniem, co zapewnia kompatybilność i minimalizuje naprężenia wewnętrzne powstałe przy zmianach wilgotności i temperatury. Niestety, cement, nawet biały, bardzo często prowadzi do poważnych problemów – zamyka pory, przez co kamień nie oddycha, gromadzi się wilgoć, a potem pojawiają się spękania i odspojenia warstwy. Emulsje z tworzyw sztucznych z kolei, choć mogą chwilowo wzmacniać powierzchnię, tworzą nienaturalną powłokę, która nie tylko zamyka pory, ale też jest trudna do późniejszego usunięcia i zwykle starzeje się szybciej niż sam kamień (kruszeje, żółknie, łuszczy się). W branży konserwatorskiej coraz częściej zwraca się uwagę na odwracalność zabiegów oraz na zgodność fizyczno-chemiczną używanych materiałów z podłożem. Kleje silikatowe z mączką kamienną też nie są idealne – mogą tworzyć zbyt twardą skorupę, która nie pracuje razem z miękkim wapieniem, i podobnie jak w przypadku cementu, mogą pojawić się różnice w rozszerzalności cieplnej oraz wilgotnościowej. Typowym błędem jest myślenie, że im mocniejszy materiał, tym lepiej dla kamienia – tymczasem liczy się właśnie kompatybilność i umożliwienie naturalnych procesów dyfuzji pary wodnej. Właśnie dlatego w nowoczesnych wytycznych konserwatorskich unika się materiałów zamykających pory, wybierając rozwiązania oparte na produktach wapiennych, jak mleko wapienne, które nie narusza równowagi fizykochemicznej kamienia i pozwala na jego bezpieczną eksploatację przez kolejne dekady.