Kwalifikacja: BUD.23 - Wykonywanie i renowacja detali architektonicznych

Często można się spotkać z przekonaniem, że do każdego modelu najlepiej stosować wyłącznie technikę rzeźbiarską, zwłaszcza gdy pojawiają się bogate zdobienia. Jednak w praktyce ta metoda polega głównie na ręcznym formowaniu detali i nie sprawdza się najlepiej tam, gdzie mamy dużo płaszczyzn gładkich, wymagających powtarzalności i precyzji, bo jest to czasochłonne i trudne do uzyskania idealnie równych powierzchni. Z kolei technika robót ciągnionych, chociaż świetnie nadaje się do formowania długich, prostych lub lekko profilowanych odcinków, zupełnie nie radzi sobie z fragmentami rzeźbionymi, wymagającymi indywidualnego opracowania każdego detalu. Niektórzy sądzą też, że montaż modelu pozwoli połączyć różne efekty, ale to nie jest stricte technika wykonywania form czy detali – chodzi raczej o składanie gotowych fragmentów, które już wcześniej zostały wykonane inną metodą. Takie rozumowanie prowadzi do błędu, bo nie rozwiązuje problemu uzyskania wysokiej jakości zarówno na gładkich, jak i bardzo dekoracyjnych częściach modelu. Z mojego doświadczenia wynika, że najlepsze efekty daje właśnie technika kombinowana, czyli sensowne połączenie metod: część gładka powstaje na przykład przez ciągnięcie lub modelowanie, a rzeźbione fragmenty dopełnia się ręcznie. Tak postępuje się choćby przy rekonstrukcjach sztukaterii w zabytkach, gdzie precyzja i zgodność z oryginałem są absolutnie kluczowe. W skrócie – wybór tylko jednej metody, bez uwzględnienia specyfiki modelu, to typowy błąd myślowy. W branży wykończeniowej i artystycznej dąży się do efektywności, jakości oraz powtarzalności, dlatego łączenie technik to już praktycznie standard, a nie wyjątek.