Kwalifikacja: BUD.23 - Wykonywanie i renowacja detali architektonicznych

W branży sztukatorskiej bardzo często spotyka się różne próby utwardzania powierzchni gipsu – ale nie każda metoda jest równie skuteczna i bezpieczna dla samego wyrobu. Wybierając roztwór ałunu potasowego o niższym stężeniu, na przykład 4–6%, niestety nie uzyskuje się odpowiedniego stopnia utwardzenia. Taka koncentracja jest zbyt słaba, żeby skutecznie zareagować z cząsteczkami gipsu i stworzyć trwałą, niepylącą warstwę ochronną. To bardzo częsty błąd, zwłaszcza gdy ktoś myśli, że „mniej znaczy lepiej” – niestety, gips jest materiałem porowatym i potrzebuje odpowiednio silnego środka, żeby zabezpieczyć jego powierzchnię. Jeśli chodzi o spirytusowy roztwór szelaku – zarówno w stężeniu 4–6%, jak i 8–10% – to jest to zupełnie inna technologia. Szelak stosuje się raczej do zabezpieczania powierzchni drewnianych lub czasem jako izolację przed malowaniem, ale w przypadku gipsu nie tworzy tak skutecznej powłoki jak ałun. Moim zdaniem, sporo osób sądzi, że skoro szelak dobrze sprawdza się przy drewnie, to nada się wszędzie – niestety tu chodzi o zupełnie inne reakcje chemiczne. Przezroczysty szelak nie wnika głęboko w strukturę gipsu, raczej zostaje na powierzchni, a co gorsza – po wyschnięciu może tworzyć śliską warstwę, która źle współpracuje z dalszymi warstwami farb czy tynków. W praktyce, takie rozwiązania nie są zalecane przez żadne poważne wytyczne branżowe ani standardy konserwatorskie. Większość problemów z pyleniem, łuszczeniem czy szybkim zużyciem sztukaterii wynika właśnie z nieprawidłowego utwardzania i doboru nieodpowiednich środków impregnujących. Dlatego tak ważne jest stosowanie rekomendowanych, sprawdzonych metod – a w przypadku sztukaterii gipsowej, jest to właśnie 8–10% roztwór ałunu potasowego.