Kwalifikacja: BUD.23 - Wykonywanie i renowacja detali architektonicznych

W technologii flekowania kluczowym założeniem jest dopasowanie materiału łaty do naprawianego elementu pod każdym możliwym względem. Dobieranie łaty z twardszego kamienia, choć może się wydawać logiczne pod kątem wytrzymałości, w praktyce prowadzi do powstawania naprężeń na styku materiałów o różnej elastyczności i twardości. To bardzo częsty błąd, zwłaszcza u początkujących, którzy wychodzą z założenia, że „twardsze znaczy lepsze”. Niestety, taka łatka potrafi po czasie wypaść lub nawet uszkodzić oryginał podczas eksploatacji, bo kamienie naturalne bardzo różnie reagują na obciążenia i warunki atmosferyczne. Z kolei stosowanie zapraw cementowo-wapiennych w roli łaty kompletnie nie spełnia standardów kamieniarskich. Zaprawy mają całkiem inną strukturę, nasiąkliwość i kolorystykę, a do tego z czasem mogą się kruszyć i brudzić. Takie rozwiązania to bardziej doraźne łatanie niż prawdziwa renowacja, raczej przy naprawach tymczasowych lub tam, gdzie nie liczy się estetyka. Użycie kleju do kamienia jako samej łaty to już zupełne nieporozumienie – kleje służą do spajania materiałów, a nie do uzupełniania ubytków w elementach konstrukcyjnych czy dekoracyjnych. Często spotykam się z myśleniem, że wystarczy zakleić dziurę, żeby było „po sprawie”, ale niestety, to nie przejdzie w profesjonalnej pracy kamieniarskiej. Moim zdaniem największy błąd to brak zrozumienia, jak duże znaczenie ma jednorodność materiałowa – tylko wtedy naprawa jest trwała, a wizualnie praktycznie niewidoczna. W branży, jeśli flekowanie ma być zgodne z dobrymi praktykami i standardami, trzeba użyć dokładnie tego samego materiału, z jakiego wykonany jest cały element. Tak robią najlepsi fachowcy i tak uczą na kursach zawodowych.