Kwalifikacja: BUD.23 - Wykonywanie i renowacja detali architektonicznych

Głowice kolumn różnią się zdecydowanie w zależności od porządku architektonicznego, a błędne przypisanie przedstawionego sposobu mocowania do innych niż koryncki wynika najczęściej z mylenia ornamentyki lub uproszczenia konstrukcyjnego. W porządku jońskim głowice są rozpoznawalne przez charakterystyczne woluty – spiralne zwoje – i o wiele mniej skomplikowane połączenia elementów, bez tak złożonych odlewów kielicha czy bogato zdobionego abakusa. W przypadku kolumn romańskich natomiast, dominuje surowość i masywność detali – często spotykamy tam głowice trapezowe, pozbawione szczegółowej dekoracji i bez konieczności stosowania zaawansowanych systemów mocowania, jakie są niezbędne w korynckim. Bizantyjskie rozwiązania to zupełnie inna bajka – tam stosowano motywy plecionkowe, krzyże czy stylizowaną roślinność, ale sama technika osadzania i łączenia elementów była zazwyczaj znacznie prostsza, nieobciążona taką ilością odlewów i detali wymagających dokładnej synchronizacji. Typowym błędem jest sugerowanie się jedynie ogólną dekoracyjnością lub zdolnością do ornamentacji, a nie zwrócenie uwagi na szczegółowy sposób montażu i techniczne aspekty mocowania. W praktyce inżynierskiej i konserwatorskiej zawsze trzeba pamiętać, że to właśnie kolumna koryncka wymagała skomplikowanych rozwiązań montażowych przez swoje wyrafinowane ornamenty, podczas gdy pozostałe porządki stawiały raczej na prostotę i funkcjonalność. Moim zdaniem, patrząc na taki rysunek, najważniejsze jest zauważenie tych charakterystycznych elementów technicznych i nie dać się zwieść samym ozdobnikom czy stylistyce powierzchownej.