Kwalifikacja: BUD.23 - Wykonywanie i renowacja detali architektonicznych

Wielu uczniów wybiera inne numery klinów, myśląc, że to właśnie od nich należy zaczynać lub kończyć proces. Wynika to często z niezrozumienia, jak działa siatka podziału i jakie są praktyczne skutki nieprawidłowej kolejności zdejmowania klinów. Gdy próbujemy rozpocząć od klinów bocznych lub dolnych, jak 2 i 8 czy 4 i 10, występuje ryzyko uszkodzenia delikatnych fragmentów modelu oraz samej formy. Te części mają za zadanie dać dostęp do bardziej złożonych elementów, ale nie służą jako „zamknięcie” całości – ich wcześniejsze usunięcie może powodować przesunięcie albo deformacje. Często też mylnie sądzi się, że kliny górne, np. 3 i 9, odgrywają jakąś kluczową rolę w końcowym etapie, ale one najczęściej mają charakter pomocniczy do uwalniania bocznych partii. Z mojego doświadczenia wynika, że największy problem sprawia niezauważenie, że kliny centralne (czyli 11 i 12) są odpowiedzialne za spinanie całości formy. Popełnienie błędu w kolejności prowadzi do tego, że forma nie trzyma się razem i mogą powstać mikrouszkodzenia, które później są praktycznie niemożliwe do usunięcia. Trzeba też pamiętać, że prawidłowa kolejność wynika nie tylko z logiki rozformowania, ale też z zasad bezpieczeństwa i troski o jak najwierniejsze odwzorowanie detali, co podkreśla się na wszystkich kursach z technologii formierskiej. W praktyce, standardową dobrą praktyką jest zostawienie klinów centralnych na sam koniec, bo tylko one gwarantują, że całość pozostaje stabilna przez cały czas pracy z formą.