Kwalifikacja: BUD.23 - Wykonywanie i renowacja detali architektonicznych

Wybierając odpowiedź inną niż 'nośności', można łatwo pomylić pojęcia związane z właściwościami podłoża. Często spotyka się przekonanie, że chłonność czy przyczepność podłoża są kluczowe dla wyboru systemów zamocowań pośrednich, ale to pewien skrót myślowy. Chłonność podłoża, czyli zdolność do wchłaniania wilgoci, jest bardzo istotna przede wszystkim przy klejeniu okładzin, bo wpływa na wiązanie zapraw i ogólnie na trwałość połączenia. Jednak w kontekście systemów pośrednich – które opierają się na mechanicznych mocowaniach, a nie na klejeniu – nie jest to decydujący parametr. Przyczepność natomiast odnosi się do zdolności materiału do wiązania z klejem lub zaprawą. Oczywiście, jeśli podłoże jest bardzo gładkie lub tłuste, trzeba to poprawić przez szlifowanie czy gruntowanie, ale znów – dotyczy to systemów bezpośrednich, nie pośrednich na rusztach czy kotwach. Z kolei powierzchnia podłoża odgrywa rolę raczej w planowaniu rozstawu mocowań, a nie w samej decyzji o zastosowaniu systemu pośredniego. Częstym błędem jest utożsamianie wszystkich problemów z okładzinami z jakością przyczepności lub chłonnością, podczas gdy w rzeczywistości o wyborze sposobu montażu decyduje przede wszystkim nośność podłoża, czyli jego zdolność do przenoszenia obciążeń statycznych i dynamicznych. Jeżeli ta nośność jest zbyt mała, nawet najlepszy klej lub grunt nie zagwarantuje bezpieczeństwa. W praktyce to właśnie ocena nośności decyduje o tym, czy musimy zastosować konstrukcję pośrednią. Taka analiza jest zawarta w normach i wytycznych projektowych, na przykład w PN-EN 1996 czy wytycznych ITB. Dlatego zawsze warto sprawdzić, czy podłoże spełnia wymagania nośności, zanim zdecydujemy się na konkretne rozwiązanie montażowe.