Kwalifikacja: BUD.23 - Wykonywanie i renowacja detali architektonicznych

W praktyce kamieniarskiej często można spotkać się z przekonaniem, że najlepiej jest zaczynać wyrabianie liter w klin od szerfów, narożników albo od poziomych belek, bo wydają się łatwiejsze do ukształtowania czy „mniej ryzykowne” na start. To jednak, moim zdaniem, typowy błąd wynikający z pomylenia wygody z poprawną techniką. Szerfy to faktycznie elementy wykończeniowe liter, ale nie wyznaczają one podstawowej osi znaku – bez solidnej pionowej belki litera traci proporcje i łatwo potem o przesunięcia. Z kolei narożniki wydają się kluczowe, bo to tam zbiegają się linie i zmieniają kierunek, ale jeżeli zaczniesz od nich, to możesz niechcący zaburzyć całą geometrię znaku. Poziome belki znowu są krótsze i nie tworzą tego „rusztowania”, które daje pion. Prawda jest taka, że te elementy są zwykle kształtowane później, kiedy już masz pewność, że piony stoją tak, jak powinny. Typowym błędem jest tu patrzenie na literę jak na całość, zamiast rozbić ją na etapy robocze – a właśnie sekwencja wykonywania cięć ma kluczowe znaczenie dla efektu końcowego. W kamieniarstwie precyzja i powtarzalność to podstawa, a tylko zaczynając od pionowych belek możesz osiągnąć zamierzony efekt – szczególnie przy literach takich jak „H”, „N” czy „E”, gdzie piony wyznaczają długość i położenie całego znaku. Z mojego doświadczenia wynika, że ci, którzy zaczynali od innych elementów, często wracali potem do poprawek, bo napis się „rozjeżdżał”. Stąd też w podręcznikach i na kursach kładzie się nacisk na odpowiednią kolejność – pierwszy idzie pion, potem poziomy, a na samym końcu detale. Jeśli myślisz o pracy kamieniarza na poważnie lub po prostu chcesz dobrze opanować technikę, warto wyzbyć się tych mitów i trzymać się sprawdzonych praktyk.