Kwalifikacja: BUD.23 - Wykonywanie i renowacja detali architektonicznych

W praktyce budowlanej spotykam się z częstym myleniem pojęć związanych z montażem okładzin kamiennych, zwłaszcza jeśli chodzi o rozróżnienie na metody bezpośrednie i pośrednie, a także na montaż tzw. na mokro i na sucho. Montaż bezpośredni, zarówno 'na mokro', jak i 'na sucho', polega na tym, że okładzina mocowana jest bezpośrednio do podłoża – przy czym na mokro wykorzystuje się zaprawy klejowe, a na sucho najczęściej różnego rodzaju łączniki mechaniczne przytwierdzające płytę bezpośrednio do ściany. Takie rozwiązania, choć niekiedy jeszcze stosowane, mają sporo ograniczeń – m.in. brak możliwości swobodnej pracy materiałów, trudności z wentylacją czy problematyczną wymianę pojedynczych płyt. Z kolei montaż pośredni na mokro to rzadko spotykany wariant, bo zakłada, że płyty mocowane są na ruszcie lub innym dystansie, ale przy użyciu zaprawy – co komplikuje technologię i praktycznie nie znajduje zastosowania w nowoczesnych inwestycjach. Najbardziej profesjonalną i zgodną z obowiązującymi trendami oraz normami metodą jest montaż pośredni na sucho, gdzie płyty są zawieszane na specjalnym systemie kotew i wsporników, a całość konstrukcji jest odizolowana od podłoża, co zapewnia wentylację oraz ochronę przed wilgocią. Zwracam uwagę, że błędne wybory mogą wynikać z automatycznego kojarzenia określenia 'na mokro' z czymś pewniejszym, albo 'bezpośredni' z prostotą, ale w wypadku trwałych okładzin elewacyjnych kluczowe są kwestie bezpieczeństwa, serwisowalności i trwałości – a te zapewnia właśnie metoda pośredniego montażu na sucho.