Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wybierając metodę wykończenia drewna, łatwo pomylić niektóre techniki, bo nazwy bywają podobne. Olejna powłoka, choć tradycyjnie stosowana przy starych meblach czy parkietach, daje efekt raczej satynowy lub matowy, a nie wysoki połysk. Olej podkreśla słoje, to fakt, ale nie tworzy tej szklistości i głębi koloru co lakier, a poza tym nie jest aż tak odporny na codzienne zużycie. Emulsyjna technika to już zupełnie inna bajka – emulsyjne farby są do ścian, a na drewnie dają powłokę kryjącą, która całkowicie maskuje rysunek drewna i jego naturalny kolor. Niby szybko schną, ale totalnie nie nadają się do uzyskania połysku i eksponowania słojów. Kazeinowa powłoka kojarzy mi się głównie z dekoracyjnym malarstwem ściennym albo ekologicznymi realizacjami, gdzie nie liczy się połysk, lecz mat i naturalność; kazeina daje powierzchnię chłonną, delikatną i raczej matową, nie ma tam mowy o wyrazistym połysku czy wydobyciu barw dębu. Częsty błąd polega na założeniu, że każda farba czy powłoka coś tam błyszczy, a to przecież zupełnie różne efekty wizualne i ochronne. Tylko lakier zapewnia typowe dla renowacji belki efekty: twardą, szklistą powłokę, która podkreśla walory drewna i zabezpiecza je na lata. W branży budowlanej i stolarskiej to już jest taki standard, że aż dziwi mnie, jak często ludzie próbują innych rozwiązań, a potem są rozczarowani efektem końcowym.