Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wybór innej metody niż zastosowanie zaprawy wapiennej o parametrach zbliżonych do oryginalnego tynku niestety nie jest dobrym kierunkiem z punktu widzenia techniki konserwatorskiej i trwałości naprawy. Masa na bazie żywic epoksydowych choć jest twarda i odporna mechanicznie, kompletnie nie nadaje się do renowacji tynków wapiennych – jest za mało paroprzepuszczalna i zbyt sztywna. Takie materiały mogą powodować zamykanie wilgoci w murze, co prowadzi do degradacji zarówno nowej zaprawy, jak i starego tynku oraz murów. Użycie zaprawy wapiennej z wapna hydratyzowanego brzmi z pozoru dobrze, ale kluczowe jest nie samo wapno, lecz cała charakterystyka materiałowa – proporcje, rodzaj kruszywa, porowatość i inne parametry muszą być jak najbardziej zbliżone do istniejącego tynku. Po prostu sama baza wapienna to za mało, ważne są szczegóły. Z kolei gips szpachlowy, nawet jeśli rozrobiony ciastem wapiennym, nie daje takich właściwości jak oryginalny tynk wapienny. Gips jest materiałem o innej strukturze, szybciej wiąże i pęka, a do tego nie lubi wilgoci. Spotykam się czasem z pokusą stosowania gipsu do uzupełnień, bo jest łatwo dostępny i prosty w aplikacji, ale w dłuższej perspektywie zawsze są z tego powodu kłopoty – odspajanie się naprawionej powierzchni, szczeliny. Częstym błędem jest myślenie, że „nowoczesne” równa się „lepsze” albo że wystarczy najtańsza opcja z magazynu budowlanego. W rzeczywistości jednak tylko prawidłowo dobrana zaprawa, idealnie dopasowana do parametrów oryginału, zapewni długotrwały efekt i zabezpieczy przed kolejnymi uszkodzeniami, czego wymagają standardy ochrony dziedzictwa budowlanego.