Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Przy renowacji powłok na podłożu drewnianym bardzo często popełniany błąd to nieprawidłowa kolejność wykonywania poszczególnych etapów przygotowania. Często spotykam się z przekonaniem, że wystarczy powierzchnię zmatowić lub wypełnić pory, a już można malować – niestety, to zdecydowanie za mało, jeśli zależy nam na trwałości i estetyce. Pominięcie gruntowania lub wykonanie go w zbyt wczesnym etapie powoduje, że podłoże nie będzie odpowiednio zabezpieczone, a farba może się łuszczyć albo w ogóle nie trzymać podłoża. Z kolei zbyt szybkie wypełnianie porów lub wygładzanie bez wcześniejszego oczyszczenia to proszenie się o problemy z przyczepnością i powstawaniem pęcherzy. W praktyce bardzo ważne jest, by po usunięciu starej, łuszczącej się farby najpierw dokładnie oczyścić drewno z kurzu, tłuszczu i żywicy. Dopiero później trzeba zająć się usuwaniem wszystkich wad – czyli szpachlowaniem ubytków, zaszpachlowaniem szczelin czy naprawą większych defektów. Gruntowanie wykonuje się właśnie po tych krokach, bo to pozwala na zabezpieczenie całej powierzchni i wyrównanie chłonności drewna. Wygładzanie, czyli końcowe szlifowanie, to dopiero ostatni etap, dzięki czemu uzyskujesz gładką i równą powierzchnię gotową do malowania. Często spotykane jest podejście "zagruntować jak najszybciej" lub "wypełnić pory tuż po oczyszczeniu", ale to prowadzi do sytuacji, gdzie grunt nie spełnia swojej roli albo szpachla nie trzyma się podłoża. Kluczowe jest trzymanie się sprawdzonych schematów – kolejność "oczyszczanie, usuwanie wad, gruntowanie, wygładzanie" opiera się nie tylko na tradycji, ale i na wynikach badań oraz obserwacji praktyków. Na budowie często widzę, jak lekceważenie tych zasad skutkuje koniecznością kolejnych poprawek. Warto więc wyrobić sobie nawyk stosowania tej konkretnej kolejności, bo tylko wtedy cała renowacja ma sens i daje długotrwały efekt.