Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wykonywanie tynków na bardzo gładkich podłożach gipsowych wymaga szczególnej ostrożności, ponieważ takie powierzchnie są z natury rzeczy mało chłonne i nie zapewniają dobrej przyczepności. Często popełnianym błędem jest stosowanie warstwy obrzutki cementowej – to rozwiązanie, które sprawdza się raczej na podłożach betonowych lub silikatowych, gdzie trzeba zwiększyć przyczepność i wyrównać chłonność. Na gipsie cementowa obrzutka może się słabo trzymać, a nawet się odspoić, bo oba materiały mają inną rozszerzalność i właściwości fizykochemiczne. Zacieranie rzadką zaprawą to z kolei raczej metoda wyrównywania lub wygładzania, ale nie poprawia realnie przyczepności tynku do gładkiego podłoża – na dłuższą metę takie rozwiązanie może prowadzić do powstawania pęcherzy i odspojeń. Wyschnięta zaprawa nie utworzy na gipsie odpowiedniego klucza, a jej przyczepność pozostanie niska. Wysuwając taki pomysł, można łatwo pomylić zaprawę z gruntowaniem, ale to zupełnie inne sprawy. Wyszkliwienie powierzchni przez szlifowanie też nie jest dobrym pomysłem – zamiast poprawić chropowatość, można uzyskać jeszcze gładszą powierzchnię, a nawet, jeśli uzyskamy lekkie zmatowienie, to nadal nie daje to odpowiedniej struktury do zakotwienia świeżego tynku. Typowy błąd myślowy to przekonanie, że każda ingerencja mechaniczna poprawi przyczepność – niestety, tylko celowe nacięcia ostrym narzędziem tworzą ten tzw. klucz. Zdecydowanie lepiej wykonać siatkę nacięć niż eksperymentować z niepewnymi metodami, które mogą skutkować wadami tynków już po kilku miesiącach użytkowania. W praktyce dobra przyczepność i trwałość tynku to podstawa – dlatego zawsze warto kierować się sprawdzonymi technikami, a nie szukać uproszczeń.