Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Bardzo często podczas przygotowania podłoża do tynkowania popełniany jest błąd polegający na niedostatecznym oczyszczeniu ścian. Tłuste plamy, wykwity solne czy obecność luźnych i osypujących się cząstek to klasyczne przykłady czynników, które skutecznie obniżają przyczepność tynku do podłoża. Tłuste plamy, powstałe np. po zacieku oleju czy smaru, tworzą na powierzchni warstwę, która uniemożliwia prawidłowe związanie zaprawy tynkarskiej z podłożem – tynk się nie trzyma, potrafi nawet odpaść dużymi płatami. Wykwity solne to z kolei efekt procesów chemicznych zachodzących w murze, objawiający się białym nalotem. Ich obecność nie tylko psuje estetykę, ale przede wszystkim tworzy barierę i prowadzi do odspajania się tynku. Luźne i osypujące się cząstki (np. resztki starego tynku, kurz czy drobne fragmenty zaprawy) wręcz uniemożliwiają dobre związanie nowej warstwy, bo działają jak separatory – tynk nie trzyma się podłoża, tylko tych resztek, które odpadną razem z nim. Natomiast wyskrobane spoiny – choć może brzmi to jak defekt, w praktyce są zalecane jako dobry sposób na zwiększenie przyczepności tynku, zwłaszcza na murach ceglanych. W ten sposób tynk mechanicznie "kotwi się" w głąb, a powierzchnia ściany zyskuje lepszą przyczepność. To typowy przykład różnicy między czynnikami szkodliwymi a tymi, które wręcz pomagają – i to trzeba dobrze rozumieć. Często myli się brak starego materiału ze słabością podłoża, a przecież chodzi o to, by nowa warstwa miała się czego złapać. W branży budowlanej zawsze powtarza się, że czyste, chropowate i suche podłoże to podstawa solidnego tynku – a wyskrobane spoiny w tym tylko pomagają.