Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Spoinowanie płyt marmurowych wymaga naprawdę dużej ostrożności, bo marmur to materiał wrażliwy na chemikalia i różne związki zawarte w spoiwach. Często spotykam się z przekonaniem, że wapno hydrauliczne czy nawet klasyczny gips z dodatkiem mączki marmurowej nadadzą się do takiej roboty – niestety to tylko pozory. Wapno hydrauliczne rzeczywiście znajduje zastosowanie w niektórych tradycyjnych zaprawach murarskich, ale w przypadku marmuru może powodować powstawanie plam i wykwitów wapiennych, które z biegiem czasu szpecą całą okładzinę. Gips natomiast jest materiałem bardzo chłonnym i nietrwałym w środowisku wilgotnym, przez co fuga może się kruszyć lub rozpuszczać, a marmur – szczególnie polerowany – może się odbarwiać. Żywice z kolei, nawet z dodatkiem mączki marmurowej, są stosowane głównie do spoinowania kamieni bardzo twardych albo tam, gdzie wymagana jest duża elastyczność, ale w praktyce mogą zabarwić marmur lub przebarwić jego strukturę; poza tym często mają nie do końca naturalny wygląd i nie pozwalają uzyskać tej subtelnej estetyki, którą dają fugi na bazie białego cementu. Wiem, że czasem kusi, żeby próbować nowych rozwiązań chemicznych, ale w tym przypadku standardy branżowe są nieprzypadkowe – biały cement to jedyny materiał, który nie wchodzi w niekorzystne reakcje z marmurem, nie powoduje przebarwień i zapewnia trwałość spoiny. Wybierając inne opcje, łatwo narazić się potem na bardzo kosztowne poprawki lub wręcz wymianę okładziny. Prawidłowe spoinowanie marmuru to nie miejsce na eksperymenty – tu liczą się sprawdzone, klasyczne materiały.