Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Zastosowanie zaprawy wapiennej, niezależnie od proporcji, nie jest właściwe przy wykonywaniu gładzi tynków zewnętrznych narażonych na zawilgocenie. Zaprawy wapienne są dość popularne w pracach wewnętrznych oraz na ścianach, które nie mają bezpośredniego kontaktu z wodą czy wilgocią. Mają dobrą urabialność, są łatwe w nakładaniu i wygładzaniu, ale niestety nie zapewniają odpowiedniej odporności na działanie czynników atmosferycznych i wodę. W praktyce, tynki zewnętrzne wykonane na czysto wapiennej zaprawie mogą szybko nasiąkać wodą, co prowadzi do ich rozmiękania, pękania, a nawet odpadania od ściany. Gips natomiast, mimo że daje bardzo gładką powierzchnię i łatwo się go obrabia, w ogóle nie nadaje się do stosowania na zewnątrz – już krótkotrwała ekspozycja na wilgoć powoduje jego dezintegrację. To częsty błąd, że ktoś kojarzy gładzie z gipsu z wysoką estetyką i próbuje przenosić te rozwiązania na elewacje, co kończy się zawsze źle. Odpowiednia odporność na warunki zewnętrzne wymaga domieszania cementu, który nadaje zaprawie wodoodporność i trwałość. W branży budowlanej od dawna funkcjonuje zasada, że tam gdzie występuje ryzyko zawilgocenia, należy stosować zaprawy cementowo-wapienne lub cementowe. To wynika nie tylko z praktyki, ale i z norm, które jasno określają, że zaprawy gipsowe oraz wapienne stosuje się wyłącznie wewnątrz, a nie na zewnątrz budynków. Wapno lasowane owszem poprawia urabialność, ale nie podnosi odporności na wodę. Podsumowując – wytrzymałość i trwałość gładzi zewnętrznej w dużym stopniu zależy od zastosowania cementu w mieszance, a wszelkie inne warianty są po prostu ryzykowne i niezgodne z dobrymi praktykami budowlanymi.