Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

W ochronie stali przed korozją bardzo ważne jest, żeby dobrać odpowiedni rodzaj powłoki, a nie każda z wymienionych kategorii wyrobów się do tego nadaje. Wyroby wapienne są typowo stosowane do tynków i zapraw murarskich, a ich główną funkcją jest regulacja wilgotności oraz ochrona przed mikroorganizmami, natomiast nie tworzą one szczelnej, trwałej bariery izolującej metal przed kontaktem z wodą i tlenem. Z kolei silikatowe (krzemianowe) powłoki są świetne na podłoża mineralne, jak beton czy cegła, bo dobrze wiążą się z krzemionką, ale położone na metalach praktycznie nie mają przyczepności i nie chronią przed korozją; szybko odspajają się pod wpływem wilgoci i różnic temperatur. Wybór emulsji, choć czasem stosowane są do powierzchni drewnianych czy wnętrzarskich, to jednak w przypadku elementów stalowych lub żeliwnych zupełnie się nie sprawdzi — emulsje nie są odporne na czynniki atmosferyczne, szybko się łuszczą i nie zapewniają bariery antykorozyjnej na dłuższy czas. Częsty błąd polega na myśleniu, że każda farba, która się trzyma podłoża, nadaje się na stal. W praktyce tylko wyroby olejno-żywiczne lub specjalistyczne powłoki epoksydowe oraz poliuretanowe są brane pod uwagę w poważnych zastosowaniach antykorozyjnych. Moim zdaniem warto pamiętać, że normy budowlane i przemysłowe jednoznacznie wskazują na konieczność stosowania takich rozwiązań, żeby faktycznie przedłużyć żywotność konstrukcji i uniknąć kosztownych napraw. Wybieranie wyrobów nieprzeznaczonych do stali to w zasadzie proszenie się o problemy z korozją już po kilku sezonach użytkowania.