Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wybór odpowiedniego rusztowania do prac na wysokości, takich jak naprawa spękanego nadproża nadokiennego, ma ogromne znaczenie dla bezpieczeństwa, wygody oraz efektywności. Czasem można się pomylić, myśląc, że rusztowanie kozłowe lub stolikowe załatwi sprawę – bo są proste i szybkie w montażu, ale tak naprawdę ich wysokość jest mocno ograniczona. Kozłowe sprawdza się bardziej przy robotach wykończeniowych we wnętrzach lub tam, gdzie nie potrzeba dużego zasięgu w pionie. Stolikowe to już typowe „domowe” wsparcie dla niskich sufitów czy prostych montaży – na 4 metry absolutnie się nie nadają, nawet gdyby się bardzo chciało. Rusztowania na stojakach teleskopowych mają pewne możliwości regulacji, ale moim zdaniem one są raczej pomocne w przypadku lekkich prac instalacyjnych czy malarskich, a nie przy poważniejszych robotach budowlanych, gdzie liczy się wytrzymałość całej konstrukcji i stabilność na większej wysokości. Typowym błędem jest myślenie, że każde rusztowanie, które można podnieść, wystarczy – w praktyce dopiero rusztowania na wysuwnicach pozwalają na precyzyjne ustawienie poziomu roboczego oraz szybkie dopasowanie do zmieniających się warunków pracy. Standardy branżowe, takie jak PN-EN 12811, bardzo wyraźnie podkreślają konieczność stosowania odpowiednich rozwiązań dopasowanych do zakresu i miejsca robót. W praktyce nie da się bezpiecznie naprawiać nadproża na 4 metrach, korzystając z prostych modeli rusztowań, bo narażamy się na ryzyko wypadku albo po prostu nie wykona się pracy zgodnie ze sztuką i BHP. Dobre praktyki mówią jasno: rusztowanie musi być stabilne, mieć odpowiednią nośność oraz możliwość bezpiecznej zmiany wysokości – i to właśnie zapewniają wysuwnice. Moim zdaniem nie warto ryzykować, szczególnie przy elementach konstrukcyjnych budynku, gdzie margines błędu jest minimalny.