Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wśród dostępnych odpowiedzi można zauważyć kilka popularnych, ale błędnych przekonań na temat wzmacniania i naprawy osłabionych tynków. Kity najczęściej kojarzą się z uzupełnianiem ubytków czy szpachlowaniem drobnych szczelin, ale nie mają właściwości wzmacniających całą strukturę tynku – raczej służą do miejscowych napraw, na przykład wokół stolarki okiennej. Zaprawy, zarówno cementowe, wapienne czy gipsowe, owszem, potrafią „łatać” większe ubytki, jednak nakładanie nowej zaprawy na zwietrzały tynk bez wcześniejszego wzmocnienia to często powielanie błędów – nowa warstwa szybko się odspoi, bo podłoże nie ma wystarczającej nośności. Szpachlówki mają bardzo podobną funkcję do kitów, z tym że służą głównie do wygładzania powierzchni przed malowaniem, a nie do wzmacniania tynku w głębi. Często myli się proces wzmacniania z typową naprawą czy wyrównaniem – to są zupełnie inne etapy i technologie. W praktyce spotkałem się z sytuacjami, gdzie ktoś próbował „ratować” stary tynk właśnie zaprawą lub szpachlówką, a efekt był mizerny – po roku, dwóch znów pojawiały się odpryski i wykruszenia. Profesjonalne podejście, zgodne z wytycznymi branżowymi i konserwatorskimi, zakłada najpierw ustabilizowanie podłoża chemicznym preparatem jak fluat, który wnika i wiąże luźne cząstki, a dopiero potem ewentualne uzupełnianie i wyrównywanie powierzchni. Takie podejście pozwala na długotrwały efekt i ogranicza konieczność częstych napraw. Moim zdaniem to właśnie brak zrozumienia tej kolejności prowadzi do błędnych decyzji na budowie czy przy remontach.