Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wielu myśli, że im grubsza warstwa gładzi, tym lepiej zostaną zakryte nierówności, ale to niestety prowadzi do poważnych problemów na finiszu. Grubość gładzi sztablatury powyżej 2–3 mm, jak w przypadku 6 mm, 9 mm czy nawet 12 mm, jest niezgodna z zaleceniami producentów i normami budowlanymi. Tak gruba warstwa zbyt długo schnie, co naraża powierzchnię na pęknięcia – całość nie będzie trzymała się ściany i bardzo łatwo o odspojenia. W praktyce, już powyżej 3 mm cały proces jest ryzykowny, bo gładź zaczyna pracować inaczej niż tynk czy klej, a ściana zamiast być gładka, może się pomarszczyć. Typowe błędy to mylenie sztablatury z zaprawą wyrównującą lub tynkiem. Te materiały nakłada się znacznie grubszą warstwą, ale zadaniem gładzi jest tylko finalne wygładzenie powierzchni przed malowaniem czy tapetowaniem. Spotkałem się nieraz z przekonaniem, że jeśli ściana jest bardzo krzywa, wystarczy położyć więcej gładzi – niestety, to błędny tok rozumowania, bo najpierw trzeba stosować tynki wyrównujące, a dopiero na nie cienka gładź. Praktyka pokazuje, że nadmierna grubość powoduje też nierównomierne wysychanie, a często prowadzi do powstawania „bąbli” pod powłoką. Trzeba pamiętać: gładź to nie zaprawa! Dlatego warto zawsze trzymać się zalecanej grubości – około 2 mm – żeby uniknąć późniejszych poprawek i niepotrzebnych kosztów.