Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wapno w formie ciasta dodaje się do zapraw cementowych głównie w celu poprawy ich urabialności, plastyczności oraz właśnie wodoszczelności, ale kluczowe jest tu zachowanie odpowiedniego stosunku. Częstym błędem jest przekonanie, że im więcej wapna, tym lepiej – prowadzi to do przekraczania zalecanego maksimum, przez co zaprawa staje się zbyt miękka, a jej wytrzymałość mechaniczna zauważalnie spada. Przesadzenie z ilością ciasta wapiennego, czyli np. wartości rzędu 16–19% czy nawet 20–25%, powoduje, że zaprawa zaczyna szybciej pękać, a jej odporność na ściskanie i mróz ulega znacznemu pogorszeniu. W efekcie wodoszczelność również nie wzrasta proporcjonalnie do ilości wapna, bo nadmiar tego składnika prowadzi do powstawania mikroporów, przez które woda i tak może przenikać. Z drugiej strony, zbyt mały dodatek – na poziomie 5–9% – nie daje prawie żadnej poprawy szczelności, bo taka ilość jest zbyt niska, by znacząco wpłynąć na strukturę zaprawy. W praktyce często spotykam się z tym, że osoby początkujące, sugerując się ogólną zasadą „więcej dodatku – lepszy efekt”, nie biorą pod uwagę, że odpowiednia proporcja to kompromis między szczelnością a trwałością i wytrzymałością. Dobre praktyki budowlane mówią jasno: najlepiej sprawdza się dodatek 10–15% ciasta wapiennego względem masy cementu – potwierdzają to normy, literatura branżowa oraz realia placów budów. Przyjęcie błędnych zakresów sprawia, że zaprawa traci swoje najważniejsze właściwości konstrukcyjne, a efekt hydroizolacji jest często iluzoryczny.