Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wybierając grubość warstwy tynku zmywanego inną niż 12–16 mm, można łatwo popełnić błąd, który później będzie miał wpływ na funkcjonalność i trwałość wykończenia. Często spotykaną pomyłką jest założenie, że cieńsza warstwa, np. 8–11 mm, lepiej "oddycha" i szybciej schnie, ale to nieprawda – przy zbyt małej grubości zaprawy średnioziarnistej nie uzyskuje się oczekiwanej szczelności i odporności na ścieranie. W efekcie taki tynk może się kruszyć, być niestabilny mechanicznie, a nawet powodować przebijanie się drobnych nierówności podłoża. Z drugiej strony, grubości typu 17–20 mm czy nawet 21–25 mm wydają się być „solidniejsze”, ale to właśnie przy nich pojawiają się największe problemy. Z mojego doświadczenia wynika, że zbyt gruba warstwa tynku prawie zawsze prowadzi do licznych pęknięć, szczególnie jeśli nie jest stosowana siatka zbrojąca lub podłoże nie zostało dobrze przygotowane. Tynk zmywany nie powinien też być traktowany jak tynk wyrównawczy – jego podstawowa funkcja to estetyka i zabezpieczenie powierzchni, a nie poprawa geometrii ściany. Zbyt gruba warstwa powoduje także niepotrzebne obciążenie konstrukcji i wydłuża czas schnięcia, przez co rośnie ryzyko powstawania wysoleń czy odspojenia się tynku. Warto więc zawsze posługiwać się zaleceniami producenta i normami budowlanymi, bo są one wynikiem długoletnich badań i praktyki – nieprzypadkowo ustalono właśnie taki zakres jak 12–16 mm dla zapraw średnioziarnistych. Pomijanie tych wytycznych, nawet "na oko", najczęściej kończy się poprawkami albo kosztowną reklamacją.