Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

W praktyce wykonawczej przy tynkach zmywanych na zaprawie drobnoziarnistej bardzo łatwo o pomyłkę w doborze grubości warstwy, bo na oko różnice między 5 mm a 8 mm czy 13 mm mogą wydawać się nieistotne. Jednak zbyt cienka warstwa, czyli taka w zakresie 5–7 mm, po prostu nie zapewni odpowiedniej trwałości – bardzo często kończy się to szybkim odspajaniem tynku od podłoża, pojawieniem się rys lub nawet łuszczeniem się fragmentów przy normalnym użytkowaniu. Takie tynki mają za mało masy, żeby związać się właściwie z podłożem oraz nie radzą sobie z kompensacją drobnych odkształceń ściany. Z kolei przyjęcie zbyt dużej grubości, np. 13–16 mm czy, co już w ogóle przesada, 17–20 mm, prowadzi do innych problemów – tynk staje się za ciężki, ma większy skurcz podczas wysychania i łatwo pojawiają się spękania. Dodatkowo, taka grubość utrudnia równomierne zmywanie, a powierzchnia zaczyna się nieestetycznie falować. Moim zdaniem, często wynika to z niezrozumienia, że tynki zmywane to nie tynki podkładowe, tylko warstwa wykończeniowa, która powinna być zarówno wystarczająco cienka dla estetyki i łatwego utrzymania czystości, jak i wystarczająco gruba, by nie tracić właściwości użytkowych. Typowy błąd myślowy to przełożenie grubości tynków tradycyjnych lub podkładowych (które mogą mieć nawet 20 mm) na tynki wykończeniowe. Branżowe zalecenia są tutaj jednoznaczne – grubość 8–12 mm to kompromis między wytrzymałością, przyczepnością i łatwą pielęgnacją. Warto się tego trzymać, bo praktyka pokazuje, że odstępstwa najczęściej kończą się problemami eksploatacyjnymi albo reklamacyjnymi ze strony inwestora.