Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wybór nieodpowiedniej metody montażu płyt kamiennych może prowadzić do poważnych problemów użytkowych oraz skrócenia żywotności całej okładziny. Częstym nieporozumieniem jest przekonanie, że kotwy bez zaprawy gwarantują odpowiednie przenoszenie obciążeń – w praktyce taki montaż sprawdza się raczej przy lekkich panelach lub w elementach o niewielkim znaczeniu konstrukcyjnym, natomiast przy dużych płytach kamiennych brakuje tu zabezpieczenia przed wypadnięciem lub przesunięciem. Z kolei montaż na pełną zalewkę, czyli na zaprawę, chociaż bywa stosowany w starszych rozwiązaniach, nie daje wymaganej elastyczności i nie pozwala na kompensację ruchów materiału, co często prowadzi do pękania płyt na skutek zmian temperatury lub osiadania budynku. Inną spotykaną, ale problematyczną alternatywą są wieszaki osadzane w podłożu – takie rozwiązanie bywa wykorzystywane przy innych rodzajach okładzin, jednak dla ciężkiego kamienia nie daje wystarczającej pewności mocowania i często koliduje z wymaganiami dotyczącymi dylatacji i wentylacji pod okładziną. Moim zdaniem, te niepoprawne rozwiązania wynikają z mylnego uproszczenia zagadnienia i braku uwzględnienia specyficznych właściwości kamienia, takich jak duży ciężar własny i kruchość. Warto zawsze kierować się aktualnymi standardami oraz doświadczeniem praktyków, którzy wiedzą, jak istotna jest trwałość i bezpieczeństwo całej konstrukcji. Fachowa literatura oraz dokumentacje techniczne producentów systemów mocowań jasno pokazują, że ruszt z prętów stalowych pozostaje najbardziej uniwersalny i bezpieczny przy tego typu aplikacjach.