Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Często można spotkać się z przekonaniem, że takie zabiegi jak zmywanie czy szlifowanie wystarczą, by usunąć starą powłokę olejną z tynku cementowo-wapiennego. Niestety, to nie do końca działa w praktyce. Zmywanie, nawet przy użyciu mocnych detergentów, nie jest skuteczne wobec starych farb olejnych – ta powłoka jest hydrofobowa i środki myjące jej nie rozpuszczą, więc efektu nie będzie, a tylko zmarnuje się czas i energię. Szlifowanie bywa kuszące, bo wydaje się szybkie – ale to metoda bardzo żmudna i jednak ryzykowna, zwłaszcza na tradycyjnych tynkach cementowo-wapiennych. Można łatwo zarysować albo nawet uszkodzić strukturę tynku, nie wspominając o pyleniu i problemach z równomiernym usunięciem powłoki. Piaskowanie to już w ogóle temat kontrowersyjny – stosuje się je raczej na betonie lub cegle, przy bardzo dużych powierzchniach i tam, gdzie nie szkoda drobnych ubytków podłoża. Tynki cementowo-wapienne są zbyt miękkie, by je piaskować bez szkody – efekt to popękana, słaba powierzchnia i jeszcze więcej problemów z przyczepnością przyszłych warstw. Wydaje mi się, że podstawowym błędem myślowym jest tutaj traktowanie powłok olejnych jak zwykłych zabrudzeń albo farb emulsyjnych – a one, przez swoją budowę chemiczną, wymagają rozbicia struktury właśnie przez środki ługujące. Według standardów renowacyjnych (również tych stosowanych w konserwacji zabytków), zawsze zaleca się ługowanie przy tego typu problemach, bo daje to pewność, że nowa warstwa przylegnie dobrze i nie zacznie się łuszczyć po kilku miesiącach. Mówiąc krótko – chemia zamiast siły to tutaj złota zasada.