Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wybór innej metody niż flekowanie do naprawy ubytków w kamiennej kolumnie najczęściej wynika z uproszczenia tematu lub mylenia terminologii technicznej. Sklejanie, choć czasem stosowane przy łączeniu odłamanych fragmentów, polega głównie na połączeniu dwóch części tego samego elementu przy użyciu odpowiedniego spoiwa. Nie rozwiązuje ono jednak problemu, gdy faktycznie brakuje części materiału – nie da się skleić czegoś, czego nie ma. Kitowanie natomiast to proces wypełniania niewielkich szczelin, pęknięć czy drobnych ubytków przy użyciu mas kitowych, często na bazie żywic lub cementów. Taka metoda sprawdza się przy drobnych naprawach, ale nie przy większych brakach, gdzie konieczne jest zapewnienie odpowiedniej wytrzymałości i zgodności materiałowej. Jeszcze częściej myli się fugowanie – w branży budowlanej to pojęcie odnosi się do uzupełniania spoin między elementami, na przykład kamieniami czy płytkami, przy użyciu specjalnej zaprawy do fug. Nie służy ani do rekonstruowania dużych ubytków, ani do wzmacniania konstrukcji. Z mojego doświadczenia wynika, że częstym błędem jest przekonanie, że kitowanie lub fugowanie można stosować zamiennie z flekowaniem – niestety, taka praktyka prowadzi do słabych, nietrwałych napraw. Standardy branżowe i zalecenia konserwatorskie jasno wskazują, że tylko flekowanie zapewnia trwałe i estetyczne uzupełnienie większych ubytków w kamieniu, przy zachowaniu spójności z oryginalnym materiałem. Ignorowanie tych wytycznych często kończy się koniecznością powtarzania napraw lub pogorszeniem stanu zabytku. Ważne jest, by rozumieć różnice między poszczególnymi technikami i stosować je zgodnie z przeznaczeniem – tylko wtedy efekt będzie zarówno trwały, jak i zgodny z zasadami ochrony dziedzictwa.