Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wiele osób wybierając spośród różnych rodzajów powłok malarskich kieruje się stereotypami albo myli właściwości technologiczne z wizualnymi. Wapienne farby są tradycyjnie wykorzystywane do bielenia wnętrz, ale ich wykończenie jest matowe i bardzo nasiąkliwe. Wapno chłonie wodę i łatwo się brudzi, przez co nie nadaje się do miejsc wymagających odporności na wilgoć. Kazeinowe farby, choć mają naturalne białko jako spoiwo, także dają powierzchnie matowe i oddychające, ale nie mają ani połysku, ani nienasiąkliwości. Wręcz przeciwnie – często są wybierane tam, gdzie trzeba zabezpieczyć np. tynk przed szczelnym zamknięciem porów. Farby krzemianowe, zwane też silikatowymi, tworzą bardzo trwałą powłokę, która chemicznie wiąże się z podłożem mineralnym, ale one również nie oferują wyraźnego połysku. Ich matowa, porowata struktura pozwala ścianom "oddychać", a zarazem nie chroni przed przenikaniem wilgoci – to ogromna zaleta przy stosowaniu na starych murach, ale nie tam, gdzie zależy nam na szczelności i dekoracyjnym połysku. Typowym błędem jest utożsamianie trwałości z brakiem nasiąkliwości – tymczasem np. powłoka silikatowa przetrwa lata, ale wciąż pochłania wodę. Z mojego doświadczenia wynika, że osoby uczące się często nie odróżniają "oddychalności" od pełnej szczelności powłoki. Tymczasem jedynie powłoki olejne dają taką gładką, nienasiąkliwą i błyszczącą powierzchnię, która zgodnie z praktyką rzemieślniczą i wymaganiami norm jest polecana do powierzchni narażonych na zabrudzenia i kontakt z wodą. Reszta typów farb będzie się sprawdzać w innych, bardziej "oddychających" zastosowaniach – nigdy tam, gdzie jest wilgoć i potrzeba naprawdę lśniącej, ochronnej powłoki.