Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wszystkie pozostałe wymienione techniki malarskie nie nadają się do skutecznej ochrony antykorozyjnej stali, co niestety bywa częstym błędem w myśleniu o zabezpieczeniach. Farby emulsyjne, chociaż są bardzo popularne w wykończeniach wnętrz, opierają się na dyspersjach wodnych, co zupełnie nie sprawdza się na metalu. Woda w składzie może wręcz zadziałać odwrotnie i przyspieszyć korozję, jeśli powłoka zostanie uszkodzona lub nie będzie dostatecznie szczelna. Również farby kazeinowe, które mają podłoże organiczne oparte na białku mleka, są historyczną ciekawostką – używano ich głównie do dekoracyjnego malowania drewna czy tynków, ale one nie dają żadnej bariery ochronnej dla metalu. Krzemianowe farby bazują natomiast na szkliwieniu powierzchni przy pomocy szkła wodnego, czyli krzemianu potasu lub sodu. To świetne rozwiązanie dla mineralnych podłoży typu beton czy tynk mineralny, bo tworzy trwałą, paroprzepuszczalną powłokę, ale w kontakcie z metalem nie działa prawidłowo – nie trzyma się dobrze stali, nie daje odpowiedniej elastyczności ani szczelności wymaganej do ochrony przed korozją. W praktyce spotkałem się z próbami stosowania tych powłok na stal, ale efekty były raczej kiepskie – szybko pojawiały się odpryski i pęknięcia. Wydaje mi się, że takie błędne skojarzenia wynikają z myślenia, że każda farba nadaje się na wszystko – a tu jednak kluczowe jest dostosowanie technologii do materiału i warunków eksploatacji. Dobre praktyki branżowe, zgodne z normami PN-EN ISO 12944, jasno wskazują na stosowanie systemów opartych o farby syntetyczne, takie jak chlorkauczukowe, epoksydowe czy poliuretanowe, właśnie do ochrony przed korozją – wszelkie inne techniki lepiej zostawić do wykończeń dekoracyjnych, gdzie nie liczy się szczelność czy odporność chemiczna, tylko efekt wizualny.