Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Z mojego doświadczenia pracy na budowie często widzę, jak mylące mogą być niektóre etapy wykończenia ścian, zwłaszcza gdy chodzi o tynkowanie. Osadzanie kotew, choć brzmi dosyć technicznie, nie ma żadnego bezpośredniego związku z wyznaczaniem lica tynku – kotwy wykorzystuje się raczej do montażu różnych mocowań, konstrukcji czy elementów nośnych, a nie do określania grubości i płaszczyzny tynku. Wykonywanie gładzi to już z kolei końcowy etap wykończenia powierzchni, stosowany dopiero po zakończonym tynkowaniu. Gładź służy uzyskaniu idealnie gładkiej i estetycznej powierzchni, gotowej pod malowanie, ale nie ustala się przy niej lica – ona jest niemal „makijażem” dla ściany, nie fundamentem jej równości. Co do wykonywania narzutu, to jest to właściwie pierwszy etap nakładania tynku, czyli rozprowadzenie zaprawy na ścianie, lecz bez szczególnej precyzji co do grubości i dokładności lica. Narzut stanowi bazę, do której potem nanoszone są kolejne warstwy, a dopiero po nim przystępuje się do wyrównywania według wyznaczonych wcześniej pasów. Typowym błędem jest mylenie tych czynności i przekonanie, że licowanie ściany dzieje się „samo” podczas któregoś z tych etapów, podczas gdy to właśnie bicie pasów pozwala ustalić sztywne linie odniesienia dla wszystkich kolejnych prac tynkarskich. Jest to zgodne z zasadami sztuki budowlanej i tak naprawdę oszczędza mnóstwo problemów na późniejszych etapach. Niedokładność lub pominięcie bicia pasów prowadzi do nierównych ścian, co potem wymaga żmudnych poprawek, a czasem nawet zdzierania i ponownego nakładania warstw. Dlatego kluczowe jest, by nauczyć się rozróżniać funkcje poszczególnych czynności przy pracy z tynkami i nie bagatelizować etapu wyznaczania lica.