Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wybór zaprawy do uzupełniania ubytków w tynkach, które mają kontakt z wilgocią, to dość częsty problem na budowie. Często pojawia się pokusa, żeby użyć zapraw gipsowych albo nawet glinianych – w końcu są łatwe do nakładania, szybko schną albo były wykorzystywane w dawnym budownictwie. Jednak te materiały mają poważne ograniczenia. Gips bardzo źle znosi wilgoć: zaczyna mięknąć, traci wytrzymałość, a po czasie potrafi nawet się wykruszyć, co prowadzi do powstawania kolejnych ubytków i kosztownych napraw. Z kolei zaprawy gliniane, choć ekologiczne, kompletnie nie nadają się do miejsc wilgotnych: nasiąkają wodą, pęcznieją, tracą stabilność i właściwości mechaniczne. Wapienna zaprawa, choć lepsza od gipsu i gliny, też nie daje wystarczającej odporności na długotrwałe działanie wody – szczególnie w miejscach, gdzie wilgoć regularnie się gromadzi, takich jak fundamenty, łazienki czy ściany zewnętrzne. Spotkałem się z sytuacjami, kiedy ktoś próbował naprawiać tynki w piwnicy właśnie zaprawą gipsową, bo akurat była pod ręką – niestety skończyło się to kolejnym remontem po kilku miesiącach, bo tynk po prostu odpadł. Takie błędy wynikają często z mylnego przekonania, że gips lub glina nadają się do wszystkiego, albo z chęci szybkiego zakończenia pracy. W rzeczywistości w budownictwie stosuje się zasadę doboru materiału do warunków środowiskowych – i właśnie cementowa zaprawa jest jedynym rozsądnym wyborem do miejsc narażonych na wilgoć. Daje ona trwałość, odporność na działanie wody, dobrą przyczepność do podłoża i zgodność ze standardami branżowymi. Warto o tym pamiętać, żeby uniknąć kosztownych poprawek i niepotrzebnych nerwów.