Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wiele osób zakłada, że czarna patyna na kamieniu to wynik nieprawidłowości wykonawczych, wilgoci czy źle dobranego materiału. Te kwestie mogą wpływać na trwałość czy wygląd okładziny, ale nie są głównymi sprawcami charakterystycznego sczernienia powierzchni. Za nieprawidłową fakturę często obwinia się zbyt gładkie lub zbyt porowate wykończenie, jednak samo wykończenie ma raczej wpływ na tempo nasiąkania wodą czy osadzania się brudu, ale nie generuje patyny – to tylko czynnik poboczny. Wilgoć podłoża potrafi wywoływać wykwity solne, odbarwienia, czy nawet biologiczne porastanie (glony, mchy), ale czarna patyna w typowej formie to rezultat działania związków zawartych w zanieczyszczonym powietrzu. Podobnie jest ze spoinowaniem – niewłaściwie wykonane fugi mogą doprowadzić do przecieków, rozwoju grzybów czy innych defektów, lecz nie są powodem powstawania czarnej powłoki na całej powierzchni kamienia. W praktyce, błędne interpretacje biorą się często ze zbyt dosłownej analizy objawów i przypisywania im niewłaściwych przyczyn, zamiast spojrzenia szerzej na wpływ środowiska miejskiego i emisji przemysłowych. Wielu specjalistów podkreśla, że to właśnie emisja zanieczyszczeń z transportu i przemysłu prowadzi do trwałego osadzania się czarnych nalotów, szczególnie na wapieniach i piaskowcach. Jeżeli nie uwzględni się tej zależności, można niepotrzebnie inwestować w zmiany technologii wykonania lub materiałów, podczas gdy kluczowe jest ograniczenie oddziaływania atmosferycznych czynników agresywnych i właściwa pielęgnacja powierzchni. Zwracając uwagę tylko na techniczne aspekty wykonania, łatwo przeoczyć, że problem leży głębiej – w otoczeniu, a nie tylko w samym kamieniu.