Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wybierając materiał do wzmocnienia płyt z piaskowca, łatwo pomylić się, sugerując się ogólnie pojętą ochroną powierzchni czy utrwalaniem innych typów materiałów budowlanych. Woda destylowana z pozoru może wydawać się neutralna, ale w rzeczywistości nie tylko nie wzmacnia kamienia, ale wręcz może prowadzić do jego większego rozmiękczenia, a przez to przyspieszyć procesy erozyjne. Użycie samej wody, nawet destylowanej, nie powoduje trwałego wiązania ziaren piaskowca, więc taki zabieg jest raczej pozbawiony sensu i nie znajduje uzasadnienia w żadnych profesjonalnych instrukcjach konserwatorskich. Chlorek winylu to z kolei rodzaj tworzywa sztucznego, który czasem pojawia się w literaturze jako składnik niektórych środków ochronnych do drewna czy metalu, ale w przypadku kamienia – szczególnie piaskowca – jego stosowanie jest nie tylko nieskuteczne, ale wręcz odradzane. Powłoki polimerowe mogą ograniczać oddychanie kamienia i prowadzić do zawilgocenia oraz odspajania się fragmentów materiału. Tlenek żelaza natomiast bywa używany do pigmentacji lub ochrony antykorozyjnej w innych branżach, ale nie spełnia żadnej funkcji konsolidującej struktury piaskowca. Tak naprawdę, jeśli ktoś sięga po tego typu rozwiązania, to zwykle wynika to z nieznajomości specyfiki piaskowca i braku wiedzy na temat aktualnych metod konserwatorskich. Liczy się tu nie powierzchniowa ochrona, a trwałe, głębokie wzmocnienie, które można uzyskać tylko przez środki silikatowe, jak ekstrakt kwasu krzemowego. To podejście od lat króluje w pracach konserwatorskich i wynika zarówno z praktycznych obserwacji, jak i licznych badań naukowych. Warto kierować się tym, co faktycznie działa, a nie tym, co brzmi technicznie czy nowocześnie.