Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

W przypadku murów nietynkowanych wykonanych z nasiąkliwego kamienia bardzo często popełnia się błędy już na etapie doboru zabiegów konserwacyjnych. Lityfikacja, czyli proces wzmacniania struktury materiału skalnego przez chemiczne łączenie cząstek, stosowana jest raczej w sytuacjach, gdy kamień jest bardzo osłabiony i wymaga konsolidacji strukturalnej, a nie jako zabezpieczenie przed wilgocią po naprawach. Konsolidacja z kolei ma na celu głównie wzmocnienie osłabionych spoin czy fragmentów muru, ale nie rozwiązuje problemu nasiąkliwości – to trochę jakby wzmacniać fundament, ale zostawić nieszczelny dach. Hydrolizacja natomiast jest pojęciem mylącym, często mylonym z hydrofobizacją, ale w rzeczywistości oznacza reakcje chemiczne z udziałem wody – nie jest to zabieg budowlany ani konserwatorski mający zabezpieczać przed wilgocią. Najczęstszy błąd myślowy tutaj to utożsamianie wzmacniania (lityfikacja, konsolidacja) z zabezpieczeniem przed wodą – niestety, nawet bardzo mocny kamień, jeśli jest nasiąkliwy i nie zostanie zabezpieczony hydrofobowo, szybko podda się destrukcyjnemu działaniu wody, szczególnie w naszym klimacie. Dobre praktyki branżowe i wytyczne konserwatorskie jasno podkreślają, że po naprawach ubytków konieczne jest wykonanie hydrofobizacji, aby zapewnić trwałość i odporność na czynniki atmosferyczne. Niewłaściwe rozumienie tych pojęć prowadzi do powielania błędów skutkujących przyspieszonym zużyciem naprawianych murów, pojawianiem się wykwitów soli, pęknięć czy nawet odspajaniem się nowych wypełnień. W praktyce, zabezpieczenie hydrofobizujące tworzy na powierzchni kamienia warstwę odporną na wnikanie wody, ale nie zamyka ściany na dyfuzję pary wodnej – to kluczowa różnica, której nie da się osiągnąć samą konsolidacją czy lityfikacją.