Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Często spotykam się z przekonaniem, że wystarczy naciąć deski wzdłuż albo w poprzek włókien, żeby tynk lepiej się trzymał, ale w praktyce to za mało – nawet jeżeli powierzchnia staje się wtedy trochę bardziej chropowata, to drewno pracuje pod wpływem wilgoci i temperatury, więc tynk i tak nie ma szans się utrzymać na dłuższą metę. Zwłaszcza na gładkich deskach, gdzie tynk bardzo łatwo się odspaja, bo nie ma do czego się „przyczepić”. Z punktu widzenia zasad sztuki budowlanej i wytycznych, np. tych podawanych przez producentów tradycyjnych materiałów tynkarskich, samo nacinanie nie spełnia wymogów trwałości. Trochę podobnie jest z płytami pilśniowymi – ich użycie jako podłoża pod tynki wapienne to pomysł raczej nietrwały i niezalecany. Płyta pilśniowa chłonie wilgoć, często się deformuje, a do tego ma zbyt gładką powierzchnię, przez co tynk odpada jeszcze szybciej niż z nieprzygotowanych desek. Takie rozwiązania czasem pojawiają się przy próbach szybkiej modernizacji, ale moim zdaniem to droga na skróty i prosty sposób na narobienie sobie problemów w przyszłości (przy pękaniu czy odspajaniu tynku). Prawidłowe podejście, zgodne z dobrymi praktykami konserwatorskimi i rzemieślniczymi, to zawsze stworzenie odpowiedniego rusztowania pod tynk. Tradycyjna mata trzcinowa sprawia, że tynk „wgryza się” pomiędzy włókna i może pracować razem z podłożem, nie pękając. Nie bez powodu ten sposób stosuje się od pokoleń – jest sprawdzony, skuteczny i daje dobry efekt na lata. Warto więc odrzucić szybkie, teoretycznie wygodne rozwiązania i postawić na sprawdzoną technologię.