Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wielu osobom wydaje się, że im więcej punktów kotwienia, tym bezpieczniej – zwłaszcza jeśli chodzi o ciężkie materiały jak płyty kamienne. Jednak w przypadku płyt o powierzchni do 0,6 m², osadzanych metodą na pełną zalewkę, stosowanie czterech, sześciu czy nawet ośmiu kotew nie znajduje uzasadnienia technicznego ani ekonomicznego. W praktyce, najczęstszym błędem jest mylenie zasad kotwienia dużych płyt elewacyjnych lub tych montowanych na ruszcie z wymaganiami obowiązującymi dla mniejszych okładzin. Nadmierna liczba kotew to nie tylko zbędna praca i wyższe koszty, ale też realne zagrożenie uszkodzenia płyt – wiercenie dużej liczby otworów w kamieniu osłabia jego strukturę i może prowadzić do powstawania mikropęknięć, które z czasem powiększają się pod wpływem obciążeń. Zdarza się, że projektanci czy wykonawcy, nie mając pełnej znajomości norm i wytycznych (np. Warunków Technicznych czy instrukcji ITB), kierują się intuicją lub „na wszelki wypadek” mnożą kotwy, co nie tylko nie poprawia bezpieczeństwa, ale czasem wręcz szkodzi. Powierzchniowa przyczepność pełnej zalewki jest w zupełności wystarczająca do przeniesienia własnego ciężaru płyty oraz podstawowych obciążeń eksploatacyjnych, a dwa punkty kotwienia w zupełności zabezpieczają okładzinę przed odpadnięciem, zwłaszcza jeśli są właściwie rozmieszczone. Nadmiarowe kotwienie jest stosowane tylko w specyficznych przypadkach, np. przy bardzo dużych płytach, skomplikowanych układach dylatacyjnych lub wysokich obciążeniach dynamicznych – jednak nie dotyczy to standardowych płyt do 0,6 m². Warto więc zawsze zapoznać się z dokumentacją techniczną i nie popadać w przesadę – precyzja i zgodność z wytycznymi to podstawa bezpiecznego i trwałego montażu.