Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Często obserwuję, że osoby uczące się rozpoznawania uszkodzeń i napraw murów, mylą typowe objawy degradacji z efektami nieprawidłowych interwencji naprawczych. W przypadku tej fotografii nie widzimy resztek tynku – typowe resztki to cienka, zwykle odspajająca się warstwa o innej barwie, której tutaj nie ma. Wysoleń miejscowych również tu nie zaobserwujemy – wykwity solne mają charakterystyczną białawą, krystaliczną postać, pojawiają się najczęściej na powierzchni cegieł i spoin, a nie w formie jednolitej plamy. Trzeba pamiętać, że przyczyną wysoleń jest migracja wilgoci przez mur, niosąca rozpuszczone sole, a tu mamy coś zupełnie innego. Fragment napisu białą farbą także nie występuje, bo nie widać żadnych śladów liter czy pociągnięć pędzla – farba daje płaską, zwykle regularną powierzchnię, a to, co się tu pojawia, to raczej różniący się materiał o niejednorodnej fakturze. Moim zdaniem źródłem nieporozumień bywa brak doświadczenia w rozpoznawaniu różnych rodzajów napraw – łatwo pomylić źle dobraną zaprawę z zabrudzeniem czy innym uszkodzeniem. Kluczowe jest analizowanie zarówno barwy, jak i struktury powierzchni, bo tylko to daje pewność. W praktyce naprawy powinny być wykonywane materiałem jak najbardziej zbliżonym do oryginału – jeśli tego nie dopilnujemy, efekt końcowy nie tylko będzie się odcinał wizualnie, ale może też prowadzić do osłabienia całej konstrukcji. Warto zawsze kierować się zasadą minimalnej ingerencji i pamiętać, że nie każda różnica na murze to od razu ślad wtórnego uszkodzenia lub zabrudzenia.