Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wybór zaprawy do podkładu pod okładzinę zewnętrzną z płytek kamiennych bywa mylący, bo pozornie cementowo-wapienne rozwiązania (np. M2, M4) wydają się uniwersalne i wystarczające, zwłaszcza jeśli na co dzień spotyka się je przy tynkach wewnętrznych. Jednak podstawowa zasada jest taka: pod zewnętrzne okładziny, zwłaszcza kamienne, zawsze trzeba patrzeć na wytrzymałość oraz odporność na wodę, mróz i inne czynniki atmosferyczne. Cementowo-wapienna zaprawa, nawet klasy M4, jest zdecydowanie mniej wytrzymała i odporna niż cementowa M7. Zaprawy cementowo-wapienne sprawdzają się raczej do wnętrz, gdzie nie ma takich warunków jak wilgoć, zmiany temperatur czy większe obciążenia. M2 to już w ogóle klasa do lekkich prac wykończeniowych, a nie do ciężkich elewacji. Błąd w rozumowaniu polega często na niedocenieniu różnicy między cementową a cementowo-wapienną – ta druga jest bardziej plastyczna, łatwiejsza w obróbce, ale nie nadaje się tam, gdzie liczy się wytrzymałość i odporność na czynniki zewnętrzne. Z kolei cementowa M9 to klasa jeszcze wyższa niż wymagana przez tabelę – w praktyce używana jest do bardzo specjalistycznych zastosowań, gdzie potrzeba naprawdę ekstremalnej nośności. Tu tabela jasno określa: cementowa M7 jest optymalna, bo spełnia wymagania wytrzymałościowe, a jednocześnie zapewnia odpowiednią pracę podkładu pod płytki kamienne. W skrócie: dobra praktyka i normy mówią wprost – nie stosujemy zapraw cementowo-wapiennych pod kamień na zewnątrz, a wybór zbyt mocnej zaprawy (np. M9) też nie ma sensu ekonomicznego i technologicznego. Najważniejsze, żeby podłoże było trwałe i odpowiednio przygotowane pod pracę okładziny – stąd cementowa M7 sprawdza się tutaj najlepiej, a inne opcje to przepis na przyszłe problemy z trwałością i kosztami napraw.