Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wśród podanych odpowiedzi znalazły się propozycje wykorzystania szkła wodnego fosforowego, szkła wodnego potasowego oraz wodorotlenku barowego. W praktyce konserwatorskiej każda z tych substancji ma zupełnie inne zastosowanie. Szkła wodne (zarówno fosforowe, jak i potasowe) stosuje się czasami jako środki impregnujące czy wzmacniające, ale raczej do tynków, betonu lub niektórych piaskowców, a nie wapieni. Wapienie są bardzo wrażliwe chemicznie, a szkła wodne mogą powodować niepożądane reakcje, takie jak powstawanie wykwitów solnych, przebarwień czy nawet powierzchniowych spękań. To prowadzi do osłabienia struktury kamienia, zamiast jej stabilizacji. Wodorotlenek barowy natomiast jest środkiem o specyficznym zastosowaniu – czasem używa się go do usuwania siarczanów, ale nie nadaje się do konserwacji wapieni na szeroką skalę i bywa wręcz niebezpieczny przy niewłaściwym użyciu. Najczęstszym błędem jest traktowanie każdej substancji wzmacniającej jako uniwersalnej – a w przypadku wapieni trzeba postępować wyjątkowo ostrożnie. W praktyce konserwatorskiej wygrywa prostota i zgodność z historycznymi materiałami, dlatego właśnie mleko wapienne jest od lat standardem – nie tylko skutecznym, ale i bezpiecznym dla zabytkowej substancji. Z mojego punktu widzenia kluczowe jest rozumienie specyfiki danego kamienia oraz stosowanie takich metod, które są z nim kompatybilne chemicznie. Niewłaściwy wybór może prowadzić do nieodwracalnych szkód, a tego przecież chcemy uniknąć.