Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wiele osób przy renowacji kamienia, zwłaszcza wapienia, wpada w pułapkę wyboru środków, które nie są do końca z nim kompatybilne – to zrozumiałe, bo w branży pojawia się sporo nowoczesnych preparatów. Emulsja silikatowa wydaje się atrakcyjna, bo jest trwała i wzmacniająca, ale jej chemiczna niezgodność z wapieniem może prowadzić do powstawania rys, przebarwień czy wręcz odspajania się warstwy zabezpieczającej. Silikaty lepiej sprawdzają się na twardszych, bardziej krzemionkowych kamieniach, jak piaskowiec lub granit. Z kolei szkło wodne fosforowe brzmi dość egzotycznie, ale jego działanie polega na silnym uszczelnianiu powierzchni – niestety, zamyka ono pory, przez co para wodna nie może swobodnie się wydostawać z wnętrza kamienia. W konsekwencji, pod powierzchnią mogą powstawać wykwity lub nawet łuszczenie się okładziny – nie polecam tego do wapienia, bo po kilku latach przy renowacji wychodzą na jaw poważne problemy. Wodorotlenek barowy to typowy przykład środka stosowanego raczej do odkwaszania i neutralizacji szkodliwych związków w murach, a nie do samego zabezpieczania czy wzmacniania wapienia na zewnątrz. Jego aplikacja na okładzinach kamiennych nie daje oczekiwanego efektu, a nawet może wywołać niepożądane reakcje chemiczne. Klasycznym błędem jest też myślenie, że im twardsza powłoka, tym lepsza ochrona – tymczasem przy kamieniach wapiennych liczy się przepuszczalność i zgodność chemiczna. To dlatego od lat standardem jest mleko wapienne – stary, sprawdzony sposób na zabezpieczanie i wzmacnianie wapienia, bez ryzyka zamknięcia wilgoci czy nieodwracalnych zmian w strukturze kamienia. Z mojego doświadczenia lepiej trzymać się naturalnych metod w przypadku takich okładzin, bo efekty są przewidywalne, trwałe i zgodne ze sztuką konserwatorską.